Weer in de lucht

Daar zijn we weer. Een aantal dagen onbereikbaar geweest, eerst omdat het internet in Cochi zo traag was dat een postduif een berichtje nog sneller had kunnen overbrengen ;-), daarna zaten we in Madikeri en daar was het internet nog niet uitgevonden volgens mij!! We hebben 2 nachten in Cochi doorgebracht. Een grotere stad in Kerala, belangrijke havenstad voor de specerijen. De Portugezen , Hollanders en uiteindelijk de Engelsen hebben er getracht de baas te spelen en de restanten ervan zijn te zien. Er is nog een Dutch Fort en een Nederlandse begraafplaats. We hebben daar een ochtend in een autoriksja rondgesjeesd om alle highlights te zien. Indrukwekkend was de wasplaats. Een plek waar ouderen werken die geen familie hebben om op terug te vallen en dus moeten blijven werken om rond te komen. Hier wordt alle hotelwassen gedaan en dus ook van de gasten. Met een beetje mazzel vind je er je eigen wasje terug!! Indrukwekkend om de oude mensen (geen idee hoe oud ze werkelijk zijn) bezig te zien. Uiteraard zonder machines, mannen staan tot hun knieen in het water de was schoon te slaan op een steen. Op hele lange lijnen wordt de was opgehangen en er is een ruimte waar gestreken wordt, enkele elektrische apparaten van heel lang geleden en een strijkbout die op kokos vezels warm wordt, een kolos van 8kilo die door een klein vrouwtje wordt bediend. We logeerden daar in het voormalig bishops house. Voelde een beetje alsof je in een oud ziekenhuis intern gaat wonen. Enorm lieve mensen daar, toen we 's avond geen puf meer hadden om de deur uit te gaan voor het avondeten openden ze voor ons tweetjes de keuken en maakten een heerlijk soepje! Die dag was er in Cochin. Een cruise schip vol Amerikanen aangekomen. Wij zagen aan het eind van de middag het vertrek ervan. Een prachtig gezicht en hypermodern schip van wel 15 etages hoog voer langs een water waar eeuwenoude vissersnetten hingen. Het hele dorp liep ervoor uit!
De volgende dag een lange reisdag, altijd mooi om te kijken, we reden langs koffieplantages en prachtige natuur. De volgende dag weer verder om aan het eind van de ochtend in Madikeri aan te komen. een plaatsje van waaruit trekkings van enkele uren tot meerdere dagen gelopen kunnen worden. Gezien het bergachtige van de omgeving een de belofte dat er veel bloedzuigers waren hebben we van een trekking afgezien. In plaats daarvan zijn we naar een grote Tibetaanse enclave geweest. Prachtige tempels waar veel monniken bezig waren met het reciteren van Mantra's met tromgeroffel en getrompetter. Als je de film "Steven years in Tibet" hebt gezien weet je wat ik bedoel. Was erg indrukwekkend. In een tweede dorp waren verschillende scholen voor de monniken. Daar zaten 2 tot3 duizend monniken te luisteren naar een leermeester die iets voorlas of aan het vertellen was. Intussen aten ze hun lunch en daarna veegde elke monnik het plekje voor hem schoon. Alle kruimeltjes werden naar een kant geveegd waar dan een klein mini monnikje de kruimels mocht wegruimen. In een tweede ruimte zat nog zo'n aantal mantra's te lezen. Prachtig geluid. Wij mochten er naar binnen om in het voorste gedeelte de boeddhabeelden te zien . Voelde wel even ongemakkelijk, alsof je een dienst verstoord. Later bleek dat dit een soort afstudeermoment voor deze monniken was. Mantra's lezen 2.0 of zoiets. Af en toe kwam er door een microfoon een stem die wel leek te grunten !!! Er kwam aan het eind een groep ouderen met trompetten en allerlei gedoe naar binnen en dit alles werd gefilmd door een monnik met een zeer professionele camera. Toen we wegliepen stroomde ook de tempel leeg, een prachtig gezicht een vloedgolf van in bordeaux kleurige gewaden stroomde van de trappen van de tempel. De sfeer in de tempels en het dorp was perfect, heel sereen en heel relaxed. Pijnlijk was om de grote herinneringsdoeken te zien van veel Tibetanen die zich ritueel verbranden als protest tegen de bezetting van China. Als je ziet hoeveel dit jaarlijks gebeurd wordt je stil.
Vandaag weer in de bus. We zitten nu in Mysore, een plaats vooral bekend vanwege het paleis van de maharadja, werkelijk een sprookje. In het paleis (en overigens overal) wordt je aangesproken, vaak door grote groepen giebelende meisjes die willen weten waar je vandaan komt en hoe je heet. Hoogtepunt is dan een foto van hen maken en deze laten zien. Hilariteit alom. Ook krijg je onverwacht in eens een baby of klein kind in je armen gedrukt om daar vervolgens mee op de foto te moeten. Heel apart en leuk dat de Indiërs zo toegankelijk zijn.
Morgen gaan we naar een markt en ' s middags buiten de stad een tempel bezoeken. Voor nu lekker ons biertje opdrinken ( een heerlijke kingfisher) en op tijd naar bed. Voor wie het wil weten, we zitten nu ( 21.15 uur) nog lekker buiten en we hoeven net de ventilator niet meer aan te zetten, zal zo'n 26 graden zijn. Lekker hè!!